പോക്കെരുടെ സ്വത്വവും രാഷ്ട്രീയവും.

എന്ത് കൊണ്ടാണ് നമുക്ക്‌ ഇപ്പോള്‍ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കേണ്ടി വരുന്നത്? അത് കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ ന്യൂസ്‌ ഹവര്‍ കണ്ടത് കൊണ്ട് മാത്രമല്ല. കെ ഇ എന്‍ പറഞ്ഞ കുറച്ചു വാചകങ്ങളുടെ പിന്തുടര്ച്ചയും അല്ല. തീര്‍ച്ചയായും കേരളത്തിലെ ഇപ്പോളത്തെ രാഷ്ട്രീയ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയം പ്രസക്തമായ ഒരു വിഷയമാണ് എന്നത് കൊണ്ടാണ്. ഭരിക്കുന്ന സി പി ഐ എം വ്യക്തമാക്കേണ്ട വസ്തുത അവര്‍ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തെ ആണോ അതോ വര്‍ഗ രാഷ്ട്രീയത്തെ ആണോ പിന്തുണക്കുന്നത് എന്നതാണ്. അതിനുള്ള ബാധ്യത അവര്‍ക്കുണ്ട്. പേരില്‍ ഇടതുപക്ഷം എന്ന് ചേര്‍ത്തിരിക്കുന്നത് അവരുടെ സ്വത്വം വ്യക്തമാക്കുന്നതാണോ അതോ ഒരു വര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ പിന്തുണയോ എന്ന സംശയം അണികളില്‍ പോലും ഭീതീതമായി വളര്‍ന്നിരിക്കുന്നു എന്നത് വിഷയത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം വ്യക്തമാക്കുന്നു.

പി കെ പോക്കെര്‍ക്ക് സ്വത്വതെക്കുരിച്ചു പറയാന്‍ ഒന്നുമില്ല എന്നതു കൊണ്ട് ഏഷ്യാനെറ്റ്‌ ന്യൂസില്‍ നടന്ന ചര്‍ച്ചയിലേക്ക് തന്റെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങള്‍ വലിച്ചിഴക്കുന്നത് സന്ദര്‍ഭോചിതം ആയിരുന്നോ? 

രാജീവുമായി എന്തങ്കിലും പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടെങ്കില്‍ അത് സ്വകാര്യമായി തീര്‍ക്കുന്നതിനു പകരം ഒരു പൊതു പരിപാടി അലങ്കൊലപ്പെടുതെണ്ട ആവസ്യമുണ്ടായിരുന്നോ? കഴിഞ്ഞ അറുപതു വര്‍ഷമായി ജനാധിപത്യത്തിന്‍ കീഴില്‍ നാം അനുഭവിക്കുന്ന വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യം അനുവദിക്കുന്ന അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം മാത്രമേ രാജീവ്‌ പ്രയോഗിചിട്ടുള്ളൂ തന്റെ ലേഖനത്തെ വിമര്‍ശിക്കാന്‍ (ഒരു ജന പ്രതിനിധിയും സി പി ഐ എം സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റി അംഗവും ആണ് എന്നോര്‍ക്കുക) രാജീവ്‌ ആരാണ് എന്ന് പോക്കെര്‍ ചോദിക്കുമ്പോള്‍ ഒന്നെങ്കില്‍ പോക്കെരിനു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്‌ പാര്‍ട്ടി എന്താണ് എന്നറിയില്ല അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു തനി മലപ്പുറം മാപ്പിള ആയി ജനിച്ചതിന്റെ പാരമ്പര്യം അയാള്‍ പുറത്തെടുക്കുകയാണ്. ഇ എം എസിന്റെ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയ ലേഖനത്തെ കുറിച്ച് ആസാദ്‌ പറയുമ്പോള്‍ അന്ന് ആസാദ്‌ ജനിച്ചിട്ടില്ല എന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന പോക്കെര്‍ മാര്‍ക്സിന്റെ കാലത്ത് ജനിചിട്ടാണോ മാര്‍ക്സിസം പഠിച്ചതെന്ന് വ്യക്തമാക്കണം.

രണ്ടായിരമാണ്ടില്‍ ഒരു വാരാന്ത്യത്തില്‍ ശ്രി. ബാലചന്ദ്രന്‍ ചുള്ളിക്കാട് എഴുതി, 'എം എന്‍ വിജയന്‍ മാഷ്‌ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന ആശയങ്ങള്‍ മുന്‍പ് കാമ്പസിലെ നക്സലൈറ്റുകള്‍ എഴുപതുകളില്‍ തന്നെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നവയാണ്'. ചുള്ളിക്കാടെ, പഴയ നക്സലൈറ്റുകള്‍ വര്‍ഗ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ച് മുന്നോട്ടു വച്ച ആശയങ്ങള്‍ ഇന്നത്തെ കാലത്ത് പ്രായോഗികമാണോ? ഏതെന്കിലും ദളിതന്‍ എനിക്ക് എസ് സിയുടെ ഗുണങ്ങള്‍ വേണ്ട എന്ന് പറയാന്‍ ഇന്ന് ഒരുങ്ങുമോ? വിജയന്‍ മാഷ്‌ ഇന്നും അന്ഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു എങ്കില്‍ അദ്ധേഹത്തിന്റെ ആശയങ്ങള്‍ അപ്രായോഗികമായിരിക്കുമോ?

വര്‍ഗ രാഷ്ട്രീയം വരണം എന്ന കാഴ്ചപ്പാട്‌ പണ്ടേ നമ്മള്‍ അന്ഗീകരിച്ചതാണ്. ആയിരം കഷണങ്ങള്‍ ആയിരുന്ന ജാതി വിഭാഗങ്ങള്‍ അന്ച്ചോ ആറോ ആയി ഒതുങ്ങിയത് നേരത്തെ നടപ്പിലാക്കിയ ചില അജണ്ടകള്‍ കാരണം തന്നെ ആണ്. അവ ഹിഡന്‍ അജെന്ടകള്‍ അല്ല. മറിച്ച് വരും കാലം കൂട്ടിചെര്‍ക്കലുകള്‍ വഴി അവ വീണ്ടും ഇല്ലാതായി മനുഷ്യന്‍ എന്ന ഒരേ ഒരു വര്‍ഗം ആയി മാറണം എന്ന കാഴ്ചപ്പാടുകള്‍ ആയിരുന്നു. ഇന്ന് ആ അജണ്ടകള്‍ ചത്ത്‌ പോയിരിക്കുന്നു. എന്തിനും ഏതിനും ജാതി ചോദിക്കുന്ന സംസ്കാരം വളര്‍ന്നു വരുന്നത് കാണണം. എസ് സി ആയി ജനിച്ചാല്‍ മതിയായിരുന്നു എന്ന് വിധ്യാര്‍ത്ഥികളെ കൊണ്ട് പോലും ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന ഒരു സമ്പ്രദായം ആദ്യം എടുതോഴിവാക്കെണ്ടതുണ്ട്, എങ്കിലും വരുമാന പരിധിക്കകത്ത് എല്ലാ അടിസ്ഥാന സൌകര്യങ്ങളും എല്ലാവര്ക്കും ലഭ്യമാകുന്നത് ഉറപ്പു വരുത്തുകയും വേണം. ഗള്‍ഫുകാരന് കൂലിപ്പണി ആണ് എന്ന് കാണിക്കാന്‍ സൌകര്യമുള്ള ഒരു റേഷന്‍ സമ്പ്രദായം നമുക്ക് വേണോ?

സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തെ ത്വജിക്കണം എന്ന് ഒരു പു.ക.സക്കാരന്‍ പറയുമ്പോള്‍ പൊള്ളാന്‍ മാത്രം എന്താണ് പാര്‍ട്ടിക്ക്‌ പ്രശ്നം? തൊഴിലാളി വര്‍ഗ പാര്‍ട്ടി എന്ന് പ്രച്ചരിപ്പിക്കുംബോളും വോട്ടുബാങ്ക് രാഷ്ട്രീയം മാത്രം ഉന്നം വക്കുന്നത് കൊണ്ട് പാര്‍ട്ടിക്ക്‌ ഏതു രീതിയിലായാലും 'സ്വത്വം' ഇല്ലാതായിട്ടുണ്ട് എന്നതാണ് യാഥാര്‍ത്ഥ്യം. പുകാസയടക്കമുള്ള പാര്‍ട്ടി കൈവഴികളും പാര്‍ട്ടി തന്നെയും കഴിഞ്ഞ പത്തു വര്‍ഷക്കാലം ചര്‍ച്ച ചെയ്ത സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയം എന്താണെന്നും സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ചും വര്‍ഗ രാഷ്ട്രീയതെക്കുരിച്ചും പാര്‍ട്ടിയുടെ അഭിപ്രായം എന്താണെന്നും സാധാരണക്കാരനെ ധരിപ്പിക്കാന്‍ പാര്‍ട്ടിക്ക്‌ സാധിച്ചിട്ടില്ല. വ്യക്തമായ രേഖകള്‍ പാര്‍ട്ടി പുരപ്പെടുവിക്കാതിടത്തോളം അണികള്‍ വ്യാകുലരാനു താനും. പോക്കരടക്കമുള്ളവര്‍ പാര്‍ട്ടി യുടെ നിലപാടുകള്‍ കണ്ടല്ല കസേരകള്‍ കണ്ടാണ് പിന്താങ്ങുന്നത് എന്ന് വ്യക്തമാക്ക്കാന്‍ കൂടുതല്‍ തെളിവുകള്‍ ഇനിയും വേണോ?

The Crisis of Indian Left and prospects of future

[A paper presented by  Mangat Ram Pasla, State Secretary,CPIM(Punjab at  the All India Seminar organized by the Left Co-ordination Committee at Calicut on 14^th May 2010]

It is  a hard reality that, despite a long history of supreme secrifices and several blood soaked struggles, the Left  in India, to-day, is unable to throw a serious challenge to the authority and regime of Indian Bourgeoise, to whome the state power was transfered by the Britishers in 1947.

It is also a well known fact that despite some tactical mistakes committed by the Communists here and there, during the struggle for independence, the heroic contribution of the communists in this struggle remains to be highly commendable. The Communist Party of India remained legally banned for a long period and its leaders and cadres were persecuted severelly for years to-gather.Facing all types of repression at the hands of imperialists the Party played a glorious role in mobilisig the masses against the colonial slavery. Alongwith this, the CPI also did a great service in organising the workers, peasants and other downtrodden masses for the revolutionary transformation of the Indian society. In this context, among others, the heroic struggle of Telengana against feudal landlordism will be remembered for ever.

However the initial failure of the Party in assessing the outcome of independence struggle as well as the import of power transfer in 1947, derailed the Left movement in the country, leading it towards left sectarian opportunism. Confusion pervailed and adventurist political positions were adopted by the then leadership. But the mistake was soon realised and some good efforts were made to correct the same with the help of soviet leadership. Howevre, the differences again erupted and the the dominating leadership of the party deviated towards the class-collaborationist positions. The situation deteriorated to such an extent that the movement was vertically disrupted in the country as a whole.

After the 1964 split, the left movement, under the banner of CPI (M), again gained momentum. It attracted the working masses and effectivly overcame the Naxalite disruption of 1967. The CPI. led Right Opportunism was badly exposed during the Emergency and left forces consolidated themselves at several places, especially in West Bengal, Kerala and Tripura.

However this revolutionary momentum could not be maintained for long and, as a whole, the left movement continued to remain weak in a wide portion of the country, especially in Hindi heartland. In the due course the genuine left movement led by CPI (M) fell victim to the most dangerous deviation of parliamentry opportunism and at present, it is completely confused and is in the process of disarray. Alongside this fatal right revisionist trend, the left adventurism, under the various shades of naxalism is also playing their disruptive role. The parliamentry opportunism, however, is the dominating malady, mainly responsible for the present deplorable state of the left movement.

Under the impact of this deviation of parliamentrism, the fundamental principles of
Marxism are being conciously diluted or abrogated to justify the right revisionist practice. For example the fundamental principle of constant and continuous class struggle, carried on under all circumstancess, is being overshadowed by class-collaboration in practice. The revolutionary perspective is being thrown over board, and it is being preached both overtly and covertly that in this era of imperialist globalisation all the problems being faced by the working class can be setteled within this very system. Thus the basic concept of intensification of class struggle to transform the society is being diluted. Similarly under the impact of this deviation, instead of uitilising the Bourgeoise Democracy for the development of class struggle and to strengthen the class and mass organisations, these right revisionists are giving an impression that democracy is the final goal of all the activities of the left movement. Further, their theoretical-political deviations are telling upon the organisational principles also and all the characteristics of Leninist principles of Party organisation such as democratic-centralism, criticism and self-criticism, semi under ground functioning and requirments pertaining to communist morality, are being bade good-bye, one after the other. In addition to this, the unprincipled compromises being made by the revisionist political outfits with the bourgeoise parties are leading the country towards two-party (two combinations) political system. This tectical line is also strengthening the communal and other right reactionary forces and is thus creating extra hurdels for the development of left movement.

Hence, under these circumstances, the left movement will have to overcome both these deviations, so as to play a real revolutionary role in the country. At present, the political scenario pertaining the left is really very dismal. On the one hand, a good section of the left forces, led by CPI (M), is daily falling deeper and deeper into the quagmire of parliamentary illusions. And on the other hand, CPI (Maoist) leaders are bent upon sticking to their sectarianism and have fallen a prey to adventurist line. Both of these lines are alien to the revolutionary science of social transformation i.e. Marxism-Leninism, and are a big source of confusion for the revolutionary masses of our country. Therefore the historic necessity of the hour is to project the correct ideological-political line in an effective and convincing manner.

On the other hand, the objective situation for the development of the Left movement in our country is very favourable. Internationally, with the advent of current global meltdown, the ideological offensive of the capitalist-reactionaries, unleashed after the collapse of soviet union, has completely gone down. Rather, it has now become defensive, as it has again been proved that capitalism can never be crisis free. Such an idelogical-political situation can be utilised by the left forces to advance their revolutionary cause, both ideologically as well as politically.

Nationally, the on going neo-liberal policies being persued by the Indian ruling classes, are creating wide spread resentment amongst the Indian working masses. The monopoly class in the country has integrated all its interests with those of the imperialists to such an extent that the country has become a hunting ground for both these anti-people forces. Thus the contradiction between the Indian ruling classes and Indian masses has aggravated speadily. The masses are being deprived of the rights and privileges, earned by them so far through hard struggles. Such a situation demands forceful intervention of the left for the amelioration of the fast deteriorating living conditions of the people. For this purpose a correct combination of extra-parliamentary and parliamentry struggles is needed to mobilise the masses in a bigway. Infact the massive mobilisation of the working masses is the key to overcome the present dismal situation of the left. Although relying on the extra parliamentry struggles is the only effective approch for changing the present adverse co-relation of class forces in favour of the working class, yet the parliamentry struggles can also be utilised to expose all types of the maneovers being played by the ruling classes to deceive and disrupt the masses. It can also be utilised to oppose and expose the undemocratic and repressive attacks of the government upon the struggling masses. Thus, in the present siuation, the unleashing of mass struggles, while remaining fully vigilant against both parliamentry illusions as well as adventurist short-cuts is the prime need of the hour. Such an approach also demands unification of the Left contingents for undertaking the countrywide mass struggles on the immediate and burning problems of the people. Such struggles will also help in developing a congenial atmosphere for ideological and political unification of the Left. We hope that with such sustained efforts the Left movement in India is destined to invariably rise to the position of playing the historic role, it is supposed to play. 

MEDIA, RURAL ISSUES AND POLITICS

On may 17 th 2010 I got a chance to participate in a national media seminar conducted by Kannur university and I got a chance to hear famous Indian journalist, P.Sainath who is the only correspondent on rural issues of country. It was a chance for me to understand many truths about Indian rural community and politics which are not shown by the major medias of the country. I like to share it with all who visits this blog. Please go through this real vision of India.


In a question about poverty about Indian rural by a journalist, Mr.Mounteil Singh Ahaluwalia, chairman of planning commission point out the profit made by farmers by reffering to a report came on a magazine and certain studies conducted by governmental agencies. But the studies and reports about rural poverty are not at all noticed by the major medias or governmental studies. 42% Indian population that consisting of approximately 836 millions of Indians have a total expenditure a day as Rs.26. But not even a mass media reported this, which shows us the incredible difference between mass media and mass reality. The governmental census on year 2001 shows that nearly 8 million farmers quit agriculture after the previous census. But the hon.planning commission Chairman still points out the profit made by farmers came in a magazine to hide the reality from public. Nearly 2 lakhs of farmers suicide between 1997 and 2008. And the inequality between different classes of society increased drastically between last en years.


The main cautions pointing out by Sainath, who can be undoubtedly said as the best observer of changes on rural regions of India dealing with rural India are:
→Do not disconnect rural India from urban India: The major policies of government is only to support the monopoly of corporate sectors.

→Do not disconnect rural from global: Globalisation has an impact on every sectors of Inida. The break down on wall street is effecting the textile factories controlled by global markets of rural India in places like Orisa.

→Do not disconnect agriculture from other sectors and happenings around: Marginalisation of agricultural sector deals with the major problems faced bu rural communities in India.

→Follow money:Follow money to understand the problems of rural India.

Other problems caused for the downtroddenness of Indian rurals is the inequal division of money among classes. Indian government provides 57 crores concession for the corporates, shifting all revenues to monopoly of corporates. The same time it’s paradoxical by government by not providing rations upto the need, and not providing enough money for the developmental, educational and health issues of common people. Not even a section of parliament is given for agricultural and rural progress, while a day is devoted for discussion on solving problems of Ambani brothers in their buissiness clash.The other major problems shown by Sainath is the haijacking of corporates in every sector, specially in agricultural sector and privatization. Everything needed for agriculture, from seed electricity water and to machineries used must be purchased by a common man of a village from a multinational company due to the privatization promoted by government. Even they are the producers the farmers upto 75% are forced to purchase food grains from other sources. This privatization of every sector had created a drastic change in cost of production and agriculture. Daily net per capita food grain and consumption of food by poor people also decreased. There are even cases of rotating hunger in which one or two members of a family are foced to be hunger for one day in a rotation manner in many parts of India like southern Rajasthan. These all problems even resulted the growing suicide cases all over the country, nearly 2 lakh suicudes of farmers had reported due to this reasons.


Role of meadia:
The temptation of media for going torards sensationalism is a main reason for avoiding the rural news. There are not even a labour or agricultural correspondent for any leading media while more than enough correspondents are for sports, entertainment and gossips. These are due to the view of capitalism controlling the major medias and the value forwarded by them are against these common interests, and public issues. Even media had grown up as a exclusionist section in Indian democracy. Its only promoting a certain interests. Medias have no place in between dalit and down trodden civilians of India. It is still politically free and commercially chained by these ideologies which cause backwardness of a particular sector.
The only way for a change in these problems are upholding public interest for the upliftment of every classes and giving a socialistic approach by avoiding interactions of monopolies in medias. Their views must be only common interest without thinking their self materialistic profits.

എല്ല് മുറിയെ പനിയെടുതും പല്ല് മുറിയെ തിന്നാനാകാതിരുന്ന മണ്ണിന്റെ മക്കളെ ഏകോപിപ്പിച്ചു എന്നതാണ് കമ്മുനിസ്റ്റ്‌ പാര്‍ട്ടിയുടെ അടിത്തറ കേരളത്തില്‍ ഇത്രത്തോളം ഉറക്കാന്‍ കാരണം. നന്ദിഗ്രാമിലും സിന്ഗൂരുമൊക്കെ ഇനിയും ഇത്തരമൊരു സാധു ജന പാര്‍ട്ടിക്ക് സാധ്യത ഉണ്ട്. ജനങ്ങള്‍ക്ക് ഒരൊറ്റ നിര്‍ബന്ധം മാത്രം, (പ്രത്യേകിച്ചും കേരളത്തിലും ബംഗാളിലും) "പാര്‍ട്ടി ഘടനയില്‍ നിന്നും സെക്രെട്ടറി പദവി എടുത്തു മാറ്റണം.